Né à  Steenokkerzeel (Humelgem, Mechelen, - B - ) 09/02/1932
Décédé à Kongolo, 01/01/1962
Nationalité: belge
Profession religieuse: Gennep (Nl), 07/09/1952
Sous-diaconat: Gemert (Nl), 13/03/1957
Diaconat: Gemert, 11/05/1957
Sacerdoce: Gemert, 22/09/1957
Consécration à l'apostolat: 11/07/1958
Voeux perpétuels: Gemert, 18/09/1955
Walter fit ses études moyennes, philosophiques et théologiques aux Pays-Bas, et après son ordination sacerdotale, il suivit les cours de l'année catéchistique internationale à Bruxelles (à Lumen Vitae).
Dernier venu avant l'Indépendance du Congo (1960), il s'occupa des vingt classes primaires de la périphérie de Kongolo. Il s'adaptait à merveille. Après trois mois de séjour, il fit sa première tournée de brousse. Il était plein de promesses. Il avait adopté le Congo et les Congolais. Il était troisième vicaire de la paroisse du St-Cœur de Marie.
Le Père Delcuve (S.J., directeur de 'Lumen Vitae') a écrit à l'annonce de la mort tragique du Père Gillijns : "C'est le premier de nos anciens qui accomplit son passage de ce monde vers le Père. Il a reçu la grâce d'y être associé d'une manière spéciale. Les événements douloureux dont il fut le témoin il y à quelques mois, lui ont rappelé que ce mystère était fondamental dans notre apostolat; c'est par la Croix que toute œuvre de génération s'accomplit. Et maintenant le Père Walter vient de participer d'une façon définitive à ce mystère du Sauveur.
Sa mort, nous en sommes sûrs, sera pour sa mission et sa congrégation, une source de grâce."

Quelques jours avant sa mort, il écrivait à sa mère (26/12/1961): Ce matin, ce fut mon tour pour prêcher. Il règne ici une très forte tension, mais les gens viennent plus régulièrement à l'église. Le jour de Noël, nous avons administré 50 baptêmes. Les gens sont gentils pour nous. La situation n'est plus pareille à celle de l'année dernière. En ce temps là, on s'opposait à nous, mais cela nous l'avons oublié depuis longtemps. Avec la poste, cela va mal; et avec le reste aussi, parce que, depuis septembre, nous n'avons plus vu un petit morceau de viande fraîche. Parfois, nous pouvons acheter un peu de gibier, mais cela revient beaucoup trop cher pour nous. Des pommes de terre ... je n'en ai plus vues depuis longtemps. Mais ne vous souciez pas de nous. Nous nous débrouillons. S'il nous arrive de temps en temps de prendre un poisson, nous sommes déjà très heureux (et dire que Walter ne peut voir du poisson ni de près ni de loin! ...). J'en ai pris un, la semaine dernière, d'un kilo et demi. Aujourd'hui, un des Pères est rentré avec deux poissons de près d'un kilo chacun. Vous voyez que nous nous débrouillons! Mais la tension : cela, c'est le pire.
Je dois terminer car la lumière s'éteint. Nous n'avons que deux heures de courant par jour. Ne soyez pas inquiets. Persévérez dans vos prières pour ce coin ci. C'est nécessaire. Au revoir. Que Dieu daigne vous bénir et nous fortifier."

---

Uittreksel uit de 'Postiljon' (mei 1998, jaargang 22, n° 2)
Pater Gillijns zag het levenslicht te Humelgem (Steenokkerzeel) op 9 februari 1932. Toen hij zeven jaar was, verhuisde zijn familie naar Zutfen (Nl). Zo is het te verklaren dat Walter, die vanaf zijn acht jaar priester-missionaris wilde worden, op studie ging bij de Nederlandse Paters van de H.Geest in Weert en Gemert, waar hij op 22 september 1957 priester werd gewijd. Na nog een jaar studie werd hij benoemd voor Belgisch Kongo. Wegens zijn belgische nationaliteit kwam hij naar België om aan zijn militaire dienstplicht te voldoen. Tevens volgde hij een cursus catechese aan het instituut 'Lumen Vitae' te Brussel. Na zijn dood schreef de toenmalige directeur van dit instituut (Pater Delcuve, S.J.) over hem met bijzondere lof: "Ik was zeer gehecht aan Pater Gillijns".
In september 1959 vertrok Pater Gillijns naar Kongolo, waar hij de zorg kreeg over de twintig klassen van de lagere scholen uit de omgeving. Pater Gillijns heeft Kongo slechts negen maanden als belgische kolonie gekend. Het land was toen in volle ontwikkeling. Enkele dagen na de onafhankelijkheid braken onlusten uit, ook in het militaire kamp van Kongolo. De toestand werd nog erger in Noord-Katanga, waar in het bisdom Kongolo gelegen is. Moïse Tshombe had de onafhankelijkheid van Katanga uitgeroepen. De oppositiepartij, Balubakat, kwam daartegen in opstand. Zo werd het Tshombe-getrouwe Noord-Katanga van de rest van de provincie afgesloten. Kongolo had veel te lijden onder deze situatie.
In juli 1961 schreef Pater Walter :
"Wij zijn weer een jaar verder. Hier is het steeds de ene miserie na de andere. Vooral de ravitaillering is soms hopeloos. Nu gaat het weer wat beter; een pater is naar Lubumbashi kunnen vliegen om inkopen te doen .
Daarbij is er de spanning van een soort guerillaoorlog van de rebellen. Die zitten nog steeds op enkele kilometers van Kongolo. Van onze missieposten blijven er maar drie meer over. De rest is geplunderd, vernield, verlaten. De gewone bevolking is niet tegen ons, maar de 'elite' kan geen blanke meer zien."
De missionarissen deden moedig verder :  "we wachten af". In zijn allerlaatste brief naar huis van 26 december 1961 (zie hierboven) meldde hij :  "Er heerst hier een geweldige spanning, maar de mensen komen beter naar de kerk. Met Kerstmis hadden we 50 dopelingen. De mensen zijn echt vriendelijk tegen ons. Met de post gaat het slecht. En vooral met het eten". En verder schrijft hij :  "Blijf voor hier bidden : het is nodig. God sterke u en ons. God zal ons sterken om al dit leed te dragen".
God heeft hem de sterkte gegeven voor de gave tot het uiterste, het offer van zijn jonge leven. Op nieuwjaarsdag 1962 werd hij met 19 confraters neergeschoten in het militaire kamp van Kongolo.

Nota
Het gaat over Pater Michel Vanduffel (van de Kangoy-parochie). De Kangoy is niet zo ver van het vliegveld.
Noord-Katanga was zo goed als afgesneden van de rest van Onafhankelijk Katanga zodat de plaatselijke winkels niet meer konden worden voorzien van koopwaar. Het was dan ook een zeer moeilijke periode voor de bevoorrading. Pater Michel sprak daarover met de piloten van de militaire vliegtuigen van Katanga die nog in Kongolo landden. En, op voorstel van een piloot, kon Michel een keer meevliegen tot Elisabethstad, en met een ander, met inkopen van Michel volgestouwd vliegtuig, terugkomen. Zo komt het dat de missie goed voorzien was van voedsel e.d. toen de moordpartij gebeurde...